محرم ماه پيروزي خون بر شمشير

محرم راز دل بلاجويان و حرم مصفاي اهل دل است، محرم نقطه پرگار اهل
ولايت ، محرم کتاب خون و شهادت، شور و شعور و کتاب عشق و شکوه شقايق شيدايي
و کتاب غلبه نور بر ظلمت و جهل و ناداني است.

 محرم ماه حماسه و
شجاعت و جوانمردي، ماه ظلم ستيزي و مبارزه با تبعيض و ذلت است. محرم ماه
امر به معروف و نهي از منکر و جميع منکرات است. سلام بر حسين سيد و سالار
شهيدان ، سيد اولياء و شقايق سرخ روئيده در نينوا و سلام بر حسين نور ديده
بندگان خدا ، گلبوته سرخ باغستان سبز توحيد، عطيه بزرگ سرمدي و راهنماي راه
رشد و شرف و فضيلت و هدف. سلام بر حسين که دليري و آزادگي از قامت بلندش
روئيد و عشق از نامش حرمت يافت.

 سلام بر حسين سالار همه ناشران
عقيده و جهاد و سلام برحسين سرو بلند و آزادي و معرفت که از ذلت بيزار است و
عاشق آزادي است. حسين (ع ) عاشورا را آفريد و عاشورا حسينيان زمانه را،
حسين خود را در بلا افکند تا ولا و ولايت به معنا بنشيند «البلاء للولا» با
خون حسين تفسير شد و مسجدالاقصي و کعبه هدي با خون حسين بقا يافت.

 حسين(ع )
چون کتابي بي شيرازه، جسمش را به دم تيغ جباران سپرد تا شيرازه قرآن را
مستحکم گرداند. حسين (ع) با خون خود عدالت، مظلوميت و عبوديت را عاشقانه
تعبير کرد. حسين (ع) همه را به تلاش و مبارزه براي دستيابي به حقيقت زندگي
فرا خواند, چرا که پيام کربلا و عاشورا پيام حريت، عدالت، عزت و سرافرازي
است و نبايد اين اهداف بزرگ در مکتب حسين فراموش شود. اگر اين اهداف ناديده
گرفته شود فلسفه عزاداري و به تبع آن راه حسين(ع) فراموش خواهد شد. حسين
بر ما آموخت که چگونه، عقيده را پاس بداريم. او راه جاودانگي معنوي و مردي
را از راه درست و اصولي ترسيم کرد. پس بر او سلام باد. اکنون آغاز سال 1428
هجري قمري را پيش رو داريم، سال قمري با هجرت پر برکت رسول اکرم معنا يافت
و مبدأ تاريخ اسلام شد اگر پيامبر در مکه مي ماند چيزي از اسلام باقي نمي
ماند، ولي سال قمري که با هجرت پيامبر مکرم اسلام متبرک شده بود، در سال 61
پس از هجرت به خون عزيزان و خاندان رسول اکرم (ص) رنگ شد و از آن پس سال
قمري براي مسلمان راستين جز با اندوهي جانکاه آغاز نگشته است؛ تا کي باشد
که خونخواه اين خون “ثارالله” بپا خيزد و جهاني را به عدل بيارايد

.

 امام
حسين (ع) در سوم شعبان سال چهارم هجري در مدينه به دنيا آمد. رسول خدا (ع)
نام اين فرزند زهرا سلام الله عليها را حسين نهاد وي مورد علاقه شديد
پيامبر خدا(ص) بود و آن حضرت دربارة او فرمود: «حسين مني و انا من
حسين….» و در آغوش پيامبر بزرگ شد. امام حسين ” ع “هنگام رحلت رسول خدا،
شش ساله بود در دوران پدرش علي بن ابي طالب (ع) نيز از موقعيت والايي
برخوردار بود، علم، بخشش، بزرگواري، فصاحت، شجاعت، تواضع، دستگيري از
بينوايان، عفو و حلم و …. از صفات برجسته اين حجت الهي بود. در دوران
خلافت پدرش در کنار آن حضرت بود و در سه جنگ «جمل»، «صفين» و «نهروان» شرکت
داشت

 پس از شهادت پدرش که امامت به حسن بن علي (ع) رسيد همچون سربازي مطيع
رهبر و مولاي خويش و همراه برادر بود پس از انعقاد پيمان صلح ” صلح امام
حسن (ع) با معاويه حاکم شام ” با برادرش و بقيه اهل بيت (ع) از کوفه به
مدينه آمدند. با شهادت امام مجتبي (ع) در سال 49 يا 50 هجري (که به دست
همسرش جعده، دختر اشعث بن قيس الکندي مسموم شد و پس از چهل روز به شهادت
رسيد ) بار امامت به دوش سيدالشهدا قرار گرفت.

در آن دوران 10 ساله
که معاويه بر حکومت مسلط بود، امام حسين (ع) همواره يکي از معترضين سرسخت
سياستهاي معاويه و دستگيريها و قتلهاي او بود و نامه هاي متعددي در انتقاد
از رويه معاويه در کشتن حجربن عدي و يارانش و عمروبن حمق خزاعي که از
وفاداران به علي (ع) بودند و اعمال ناپسند ديگر او نوشت. در اين حال حسين
بن علي (ع) يکي از محورهاي وحدت شيعه و از چهره هاي برجسته و شاخصي بود که
مورد توجه قرار داشت و همواره سلطه اموي (حکومتي که از سال 41 هجري با
معاويه اولين خليفه اموي شروع مي شود و تا سال 132 هجري ادامه مي يابد) از
نفوذ شخصيت او بيم داشت با مرگ معاويه در سال 60 هجري يزيد به والي مدينه
نوشت که از امام حسين (ع) به نفع او بيعت بگيرد اما سيدالشهداء که فساد
يزيد و بي لياقتي او را مي دانست، از بيعت امتناع کرد و براي نجات اسلام از
بليه سلطه يزيد که به زوال و محو دين مي انجاميد، راه مبارزه را پيش گرفت
از مدينه به مکه هجرت کرد و در پي نامه نگاري هاي کوفيان و شيعيان عراق با
آن حضرت و دعوت براي آمدن به کوفه آن امام ابتدا مسلم بن عقيل را فرستاد و
نامه هايي براي شيعيان کوفه و بصره نوشت و با دريافت پاسخ کوفيان در
بيعتشان با مسلم بن عقيل در روز هشتم ذيحجه سال 60 هجري از مکه به سوي عراق
حرکت کرد.

پيمان شکني کوفيان و شهادت مسلم بن عقيل، اوضاع عراق را
نامطلوب ساخت و سيدالشهدا که همراه خانواده، فرزندان و ياران به سوي کوفه
مي رفت، پيش از رسيدن به کوفه در سرزمين «کربلا» در محاصره سپاه کوفه قرار
گرفت. تسليم نيروهاي يزيد نشد و سرانجام در روز عاشورا در آن سرزمين،
مظلومانه و تشنه کام، همراه اصحابش به شهادت رسيد. از آن پس کربلا کانون
الهام و عاشورا سرچشمه قيام و آزادگي شد و کشته شدن وي سبب زنده شدن اسلام و
بيدار شدن وجدانهاي خفته گرديد.

 خون او تفسيراين اسرار کرد ملت
خوابيده را بيدار کرد اصحاب شهادت طلب و با وفاي سيدالشهداء‌(ع) نمونه بارز
آگاهي، ايمان، شجاعت و فداکاري بودند . آنان که در رکاب سيدالشهداء به فيض
شهادت رسيدند جمعي از بني هاشم بودند , جمعي از مدينه با آن حضرت آمده
بودند، ‌برخي در مکه در طول راه به وي پيوستند , برخي هم از کوفه توانستند
به جمع آن حماسه سازان شهيد بپيوندند. کساني هم در راه نهضت حسيني، پيش از
عاشورا شهيد شدند،‌که آنان نيز جزء اصحاب او به شمار مي آيند. (چون مسلم بن
عقيل و قيس بن مسهر صيداوي و …) ـ مدت قيام امام حسين (ع) از روز امتناع
از بيعت با يزيد تا روز عاشورا 175 روز طول کشيد (12 روز در مدينه، 4 ماه
10 روز در مکه، 23 روز در بين راه مکه تا کربلا و 8 روز در کربلا از 2 تا
10 محرم) السلام عليک يا اباعبدالله و علي الارواح التي حلت بفنائک

شيعيان در بزرگداشت شهداي کربلا، هر روز از دهه اول ماه محرم را مختص به يکي از بزرگان اين نهضت جاويدان مي دانند.

روز اول محرم : مسلم ابن عقيل عليه السلام

روز دوم محرم : ورود کاروان به کربلا ( وروديه )

روز سوم محرم : حضرت رقيه عليها السلام

روز چهارم محرم : حضرت حر و اصحاب عليهم السلام – طفلان زينب عليهما السلام

روز پنجم محرم : اصحاب و عبدالله ابن الحسن عليهم السلام

روز ششم محرم : حضرت قاسم ابن الحسن عليه السلام

روز هفتم محرم : روضه عطش و علي اصغر عليه السلام

 روز هشتم محرم : حضرت علي اکبر عليه السلام

روز نهم محرم : روز تاسوعا – حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام

روز دهم محرم : روز عاشورا – حضرت ابا عبدالله الحسين عليه السلام – حضرت زينب عليها السلام و شام غريبان

روز يازدهم محرم : حرکت کاروان از کربلا روز دوازدهم محرم : ورود کاروان به کوفه.

. 

تهيه و تنظيم : رقيه مرادي

.